In Club Lite was het leger dan de week ervoor. Mensen bewogen traag en geluidloos door de ruimte, alsof ze waren ingesponnen met kleverig draad, dat hun bewegingen dempte. De muziek was minder aanwezig. Op mijn blote voeten liep ik langs wiegende en knuffelende mensen naar het midden van de zaal. Ik hoefde niet te doen alsof ik bij een groepje hoorde; het was overduidelijk dat ik alleen was. Buiten rukte de wind aan de takken. Ik sloot mijn ogen, als een klein kind dat verstoppertje speelt en zo denkt niet gezien te worden. Opeens stopte de muziek. Voor de DJ booth stond een vrouw.
‘Mijn naam is Cindy, ik ben de ceremonieleider voor vanavond.’ Inloop 19.00, aanvang 19.30, stond er op Facebook. Vorige week waren we pas om acht uur gegaan, realiseerde ik me. ‘Eerst is er een openingsceremonie. Maar dat vind jij vast niets,’ had Corina gezegd.
‘Ik nodig jullie uit een grote cirkel te vormen.’
Er zat weinig anders op dan in de kring te gaan staan. Middenin stond die vrouw te glimlachen. Ze verwelkomde ons en zelfs tijdens het praten bleef die lach haar gezicht vervormen; omhooggewrongen mondhoeken waaruit de woorden moeizaam ontsnapten, zodat het praten traag zacht zijig werd. Tussendoor zuchtte ze, iets wat vergenoegen moest uitdrukken, waarover was onduidelijk.
‘Bij Ecstatic Dance zijn we constant geaard. Daarom zijn we op blote voeten.’
Die discussie ging ik niet meer aan.
‘Schud alles maar los en voel het contact met de aarde. ‘ Ze schudde met haar lijf, waarbij het haar lukte tegelijk te glimlachen en te zuchten. Iedereen in de cirkel begon heen en weer te wiebelen. Ik deed wat rekoefeningen en wachtte tot het voorbij zou zijn.
‘Vandaag is een onstuimige dag. We gaan de storm van buiten ons lichaam inbrengen. Ga naar binnen en reis de contouren van je lichaam af op zoek naar het stilste plekje.’ Ik keek de cirkel rond. Iedereen stond stil, met gesloten ogen.
‘Laat vanuit dat stilste plekje een beweging ontstaan.’ Door de kiertjes van mijn ogen zag ik anderen traag bewegen. Ik moest ook wat doen. Mijn voet, waarom niet. Daarbinnen gebeurde weinig tot niets. Door mijn voet licht te wiebelen ontstond een schommeling in mijn lichaam. Nauwelijks zichtbaar, maar dat maakte niet uit; het kampioenschap bewegen vanuit een stil plekje in je lichaam, werd hier niet vergeven.
‘Ga nu op zoek naar het onstuimigste plekje in je lichaam.’
Mijn lul, waarom niet mijn lul. Als ze mijn onstuimige plekje wilde, dan kon ze hem krijgen. Vanuit mijn lul liet ik onstuimige bewegingen door mijn lichaam gaan, schokkerig omhoog naar buik en borst, als een bronstige aap.
‘Kies nu voor de stilte of de onstuimigheid. Hier in het midden van de zaal is de stilte. Dat is het oog van de storm. Als je hier staat maak je langzame bewegingen. Of misschien sta je wel helemaal stil.’
Of misschien moet jij even helemaal stil zijn, zei ik. Maar niet hardop.
‘Hoe verder naar de buitenrand, hoe wilder de bewegingen.’
Het meisje naast me sloot haar ogen en legde haar handen op haar buik. Op haar gezicht verscheen een glimlach die kennelijk gelukzalige verstilling moest uitdrukken. Zo liep ze voetje voor voetje naar het midden van de zaal. Ik bleef staan. Naast me stond een gast van ongeveer mijn leeftijd, gespierd en gedrongen, met woeste stoppelbaard maar een vriendelijk gezicht. Hij sprong op en sloeg bij het neerkomen met zijn vuisten op zijn borst, als een kleine Bokito. Waarom ik het deed weet ik niet, maar ik deed hem na. Hij rende weg en ik achtervolgde hem, de buitenste cirkel rond, tussen wild springende, rennende en grommende lijven door. Ik botste tegen iemand aan, voelde een vriendelijke hand rond mijn schouder. De kleine Bokito stond tegenover me en sprong omhoog, met zijn vuisten de lucht in. Ik sprong ook, hoger en hoger. We pakten elkaars schouders beet, stonden tegenover elkaar en duwden. Om ons heen werd gerend, gegromd en geschreeuwd. Ik zette me schrap. Hij schoof een paar centimeter naar achteren, maar kwam terug. Onder mijn handen voelde ik de schouderspieren hard worden. Zijn nek werd rood, maar hij lachte nog steeds. Ik gromde, hij ook. De muziek stopte. De greep rond mijn schouders werd losser, de druk viel weg. Lachend omhelsden we elkaar.
‘Houd dit vast, de komende twee uur, in de reis die je gaat maken.’
Het volume ging omhoog. Het licht werd gedempt. Ik vond een plekje in het midden van de zaal en kwam hijgend bij van de stoeipartij. De muziek was rustig, ik sloot mijn ogen en liet me heen en weer wiegen. Hoe lang het duurde wist ik niet, maar de muziek versnelde en ik danste, met mijn ogen open maar zonder echt te kijken. Plotseling was er een donker gedaante dat me naderde; een hand die om mijn rug klauwde, natte slierten haar tegen mijn borst, warmte tegen mijn buik en lendenen. In een reflex greep ik het vast en drukte het tegen me aan, een pulserende hartslag, een hijgende buik, zachte heupen onder mijn handen. Mijn lul kwam onstuimig tot leven. De muziek dreunde door de duisternis en resoneerde in mijn lichaam en dat van haar, stijf tegen me aangedrukt. Mijn erectie moest bijna voelbaar voor haar zijn, ik probeerde me iets van haar weg te draaien om het te verbergen, maar ze was één met mijn beweging, één met de muziek in mijn buik. Op het ritme van de dwingende bas wreef ze haar onderlichaam tegen me aan, tastend naar wat ik niet meer verbergen kon. Niet meer verbergen wilde. Mijn hardheid moest dichter dieper in haar, dat was wat ze vroeg. Met mijn hand op haar blote onderrug masseerde ik haar tegen me aan. Nagels drongen mijn nek in, warme adem bij mijn oor en druipend zweet overal. Het duwen van haar bekken werd heftiger, ondraaglijk bijna tegen het hard kloppende bloed. Ik verschoof iets en gaf mijn heupbot aan de vragende zachtheid die me omklemde en dankbaar deinend nam. Mijn vingers kneedden haar billen, zoekend naar houvast voor de druk die ze vroeg; tussen heupbot en handen werd ze kronkelend ingeklemd en vanuit daar begonnen de schokken, haar onderrug, bekken, buik, borst, in heftig sidderende stoten.
De muziek vertraagde, er was zachte huid onder mijn handpalmen en wiegende warmte tegen mijn borst. Vlakbij mijn oor voelde ik een snik, ik taste naar haar gezicht dat vochtig was. Ik drukte mijn handen tegen haar wangen en streelde slierten haar naar achteren zodat de donkere ogen zichtbaar werden, met daaronder strepen mascara gedrenkt in zweet en tranen. Ik keek in de diepte van haar ogen, voelde de neiging mijn mond naar haar lippen te brengen, maar dacht aan Louisa.
Ik liet haar gezicht los. Ze bleef me aankijken, zacht, de ogen warm en rustig. Mijn vingers volgden de lijn onder haar ogen. Dit kon. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en wiegde zacht in de stilte. Het duurde een tijdje voordat ze zich losmaakte en ik de muziek weer hoorde, mijn lichaam in beweging kwam en andere gedaantes rondom me zichtbaar werden. Ik werd weer deel van de groep en bleef dat tot het einde.
Ze zat op de bank bij de bar, katachtig opgekruld. Haar donkere haar was verward, het zwarte jurkje, nat van het zweet, rond haar lijf geplakt. Loom als een panter strekte ze haar armen naar me uit. Mona heette ze.
‘Wat een reis hebben we gemaakt hè?’ Ik nam wat afstand en keek haar aan. Rond haar ogen zat een fijn maaswerk van rimpeltjes. Onbewogen keek ze terug, geen panter, maar een jong katje dat me nieuwsgierig aankeek. Ze vond dus dat ze een reis maakte, als ze danste. Net als Corina, die dacht dat ze in contact met de aarde was. Daar kon ik iets over zeggen, over die reis, maar dan zou die nieuwsgierige blik verharden. Als een jong katje dat voor het eerst op haar neus getikt werd, en daarna nooit meer onbevangen op je af kon lopen. Ik dacht aan de snik tijdens de omhelzing.
‘Ja,’ antwoordde ik, ‘het was fijn.’
Boven ons rukte de wind aan de golfplaten van het dak. Takken sloegen tegen de ramen. Mona kroop dichter tegen me aan. Haar hand lag op mijn bovenbeen, vlakbij mijn lul die onstuimig ontwaakte. Ik wilde het verbergen, maar tegelijk wilde ik die hand voelen.
‘Wat doe je verder eigenlijk?’ vroeg ik. ‘Als je geen vreemde mannen bespringt op de dansvloer?’
‘Tantra.’ Tantra, het had een magische klank, iets geheimzinnigs seksueels waarin ik geen ingewijde was. ‘Ik geef workshops. En tantrische massages.’
De warmte van haar hand raakte bijna mijn eikel.
‘Tantra, daar wil ik ook wel eens iets mee doen.’
Haar hand kwam los van mijn been, ze keek me aan.
‘Dat doe je al, volgens mij.’
Wat ze daarmee bedoelde wist ik niet, maar ze meende het wel.
‘Ik moet gaan,’ zei ik.
De auto’s op straat waren onwerkelijke wezens die met grote, lichtgevende ogen op me afkwamen en voorbij raasden. Met moeite herkende ik mijn fiets als de mijne, de sleutelbos in mijn hand was secondenlang een mysterieus instrument – mooi weliswaar, dat gekarteld ijzer, maar verder betekenisloos. Traag bracht ik de sleutel in het slot, hoorde hem verbazend soepel openklikken. De wind dreef me voort, een onzichtbare wand scheidde mij van het binnenstaddecor van uitgelichte grachtenpanden en gezellige cafés.