Opeens was de tinteling in mijn lingham verdwenen. ‘Is er iets?’ vroeg ik. ‘Ik weet het niet’, antwoordde ze. Ik liet me van haar afglijden en keek haar aan.
Te veel mijnheer Van Dis? Ongemakkelijk? Dit is weliswaar geen YouTube – u kunt dit dichtslaan – maar waarom stoort het u? Heeft u de moed om, net als Lize Korpershoek, zoiets bij uzelf te onderzoeken?
Toevallig (of niet, zo bleek later) viel bovenstaande episode voor op de avond dat mijn lover en ik naar de première van ‘Mijn seks is stuk’ waren geweest. Daarin onderzoekt Lize hoe het komt dat ze, als de eerste verliefdheid voorbij is, geen zin meer in seks heeft.
In de docu neemt Lize deel aan een tantraworkshop, waar ik ook bij was. In een van de oefeningen moest ze aangeven of een aanraking prettig was; ‘Ja’, ‘misschien’ of ‘nee’. Doel van de oefening is het voelen zelf, los van verwachtingen of patronen. Voelen wat je echt wilt en ervaren dat je op ieder moment kunt stoppen. Door deze oefening besefte Lize dat een bepaalde mate van intimiteit vaak oproept dat daar iets anders op volgt, wat uiteindelijk onvermijdelijk moet leiden tot penetratie. Soms voelt ze opwinding, en is ze bang dat het gevoel verdwijnt als het wordt omgezet in een handeling. ‘Maar dat is niet zoals ik seksualiteit ervaar’, zegt haar partner, mooi en oprecht. De verdrietige conclusie: dat maakt niet uit. Dat gevoel is er bij Lize, onafhankelijk van hem. Vervolgens gaat ze in haar verleden op zoek naar oorzaken.
Wie kan daar nu tegen zijn? Van Dis dus.
De volgende ochtend gebeurde iets soortgelijks nogmaals tussen mij en mijn lover. Ik voelde haar opwinding, mijn hand gleed tussen haar benen, en hoewel ze lichamelijk opgewonden was, voelde ik haar verstijven, en mijzelf verslappen. ‘Kan het zijn dat dit iets met die film te maken heeft?’, vroeg ik. Het leek erop dat ze blokkeerde omdat ze verwachtte dat een aanraking, een stap, zou leiden tot een volgende stap, die onvermijdelijk zou leiden tot … Ik besefte dat ik via mijn lover verbonden ben met haar eerdere bedpartners, zoals zij via mij verbonden is met mijn vriendin en mijn eerdere bedpartners. En met Lize, omdat het trauma van Lize zo herkenbaar was dat het haar eigen trauma naar boven bracht.
Ja, iedere seksuele ervaring waarbij een vrouw, bewust of onbewust, over haar grenzen gaat, heeft effect op iedere volgende seksuele ervaring van haar en haar partner. Niet alleen seksuele ervaringen trouwens, ook de manier waarop daarover wordt gesproken. Of juist niet over wordt gesproken. Ik besefte dat ik ook verbonden ben met de moeder van mijn lover, met de moeder van Lize, met mijnheer Van Dis. Dat het probleem van Lize geen individualistisch probleem is, ook niet alleen een maatschappelijk probleem (zoals Loes Reijmer in De Volkskrant terecht aangaf): het is een collectief probleem.
Mijn lover en ik kwamen er achter dat haar als jong meisje werd geleerd dat ze geen ‘verkeerde signalen moest afgeven’. En dat in haar verleden een dergelijk ‘signaal’; zoals genieten van een aanraking, werd geïnterpreteerd als ‘toestemming om verder te gaan’. Wat onvermijdelijk leidt tot…
‘Maar zo ervaar ik seksualiteit niet’, zei ik. Want door tantra heb ik geleerd te genieten van de opwinding, te genieten van het verlangen, en dat te ervaren, zonder doel, zonder verwachtingen. Klopt. Voor mij, en voor Tim, en voor vele andere mannen. Maar niet iedereen is zich daarvan bewust, en dat kun je niet iedereen kwalijk nemen, zo lang er zo weinig expliciet over gepraat wordt.
Tantra is geen onderdeel van seksuele voorlichting op middelbare scholen. Genieten überhaupt niet. Het gaat vooral over gevaren en voorbehoedsmiddelen. Het punt is dat het mannelijk lichaam gemiddeld veel eerder klaar is voor penetratie dan het vrouwelijk lichaam. Jongens wordt niet geleerd dat zo’n signaal van het eigen lichaam niet betekent dat de ander daar ook klaar voor is. Jongens wordt niet geleerd te genieten van de aanraking, van het aanraken, van de opwinding en de opwinding van de ander. Jongens wordt niet geleerd dat penetratie geen optie is, zonder expliciete uitnodiging daartoe. Dat een vrouw geen ‘Nee’ hoeft te zeggen om dat tegen te houden, maar ‘Ja’ moet zeggen voordat het gebeurt.
Als we dat beseffen, en naleven, dan helpen we niet alleen onze intieme partner(s), maar ook onszelf, en daarmee alle andere mannen en vrouwen. Want ieder individueel seksueel probleem is een collectief probleem en iedere individuele heling een collectieve heling.
Bedankt Lize, voor je moed. Jouw voorbeeld gaf mij de moed ook een intiem moment van mijzelf te onderzoeken en te delen, in de hoop daar anderen mee te helpen.
Wie kan daar nu tegen zijn?
Joris van der Geest faciliteert en organiseert tantra-evenementen via Leef!Tantra
In oktober 2019 verscheen zijn roman ‘De oneindige marshmallow test‘ (lees meer)